6 februari 2024 - Verhaal

“Pottenberg was een rode wijk. Mijn wijk”

Riny Heller grossiert in unieke verhalen over Pottenberg. Ze verhuisde in 1974 naar de Mammoetflat. Bracht veel tijd door met haar kinderen en genoot volop van de gezellige avondjes in de Romein. Later kwam er ruimte voor vrijwilligerswerk. “Ik doe alleen nog maar wat ik leuk vind.”

Van Gennep via Sint Maartenspoort naar de Mammoetflat 

Opgroeien als tienermoeder in het dorpje Gennep was niet gemakkelijk voor Riny. “Daarom ben ik verhuisd naar Sint Maartenspoort in Maastricht. Ik woonde in een opvang voor ongehuwde moeders, samen met mijn dochtertje.” Hier was voldoende zorg en geen oordeel. Als ze zwanger wordt van haar zoon, moet ze verhuizen. “Zo kwam ik in de Mammoetflat terecht. Dat was heel leuk. De woning was groot. Mijn toenmalige echtgenoot heeft nog een wand eruit gesloopt, waardoor de hal bij de woonkamer werd betrokken. Die zomer heeft hij dat bij meerdere buren mogen doen.”

vrouw met paraplu in moestuin

Met pannen naar de Apollo 

Het was een zorgeloze tijd. “Ik bracht mijn dochter naar de Heilige Geest school. Daar dachten ze dat ik haar oudere zus was. Naast het schooltje stond een groene keet en er werd heel veel georganiseerd. Mijn dochter had er bijvoorbeeld balletles. Later werd dat de Apollo, het buurtcentrum.” De herinneringen brengen een glinstering in Riny’s ogen. “Tijdens een EK werd er in de Mammoetflat gekookt en gingen de pannen eten richting de Apollo. Er was onderling veel saamhorigheid. Dat is nu vrijwel weg. Wat is dat toch?" 

Een rode wijk 

Als jonge moeder voelde Riny zich snel thuis in Pottenberg. “Het was destijds een echte ‘rode wijk’. Ik had zelfs een grote poster van Joop den Uyl van de PvdA voor het raam hangen. In mijn tijd in Sint Maartenspoort had ik veel aan de arbeiderspartij te danken. Toen ik op mijn 19e de 1e keer ging stemmen, vond ik dat geweldig. Dus ik was hier goed op mijn plek.” Nog steeds heeft Riny hart voor haar medemens. “Ik zou voor Pottenberg wensen dat de mensen die alleen in een groot huis wonen, ruimte maken voor de gezinnen die in een klein flatje zitten.” 

'Mijn wijkje' 

Ze merkte destijds wel direct de verschillen tussen de straten in Pottenberg. “Mijn dochter ging eens bij een vriendinnetje in de Chamottestraat spelen. Toen ze rond etenstijd nog niet thuis was, ging ik poolshoogte nemen. De moeder van het vriendinnetje stond kordaat met haar armen in de zij in de deuropening. Ze noemde me ‘kakmadam’ en dacht dat ik vreesde dat haar dochter geen eten kreeg”, lacht Riny. Inmiddels woont ze in de Parafeustraat. “Ik noem dit altijd ‘mijn wijkje’. Ik ken geen socialere straat dan de Chamottestraat. Mensen kijken daar nog naar elkaar om.” 

Vrijwilligerswerk 

Door de jaren heen maakte Riny veel mee. Ze kreeg uiteindelijk nog een zoon, een nakomertje. “Daardoor kon mijn oudste dochter oppassen als wij een avondje uit wilden”, zegt ze. Riny werkte in de horeca en gezondheidszorg. De wijk veranderde en de Apollo brandde af. “Hoe dat is gebeurd, blijft een mysterie”, zucht ze. Zo’n 7 jaar geleden gaat Riny vrijwilligerswerk doen. “Ik hoef niet per se bij een club, maar doe alleen wat ik leuk vind. Thuis zijn de rollen nu soms omgedraaid. Dan kom ik moe van de buurttuin en staat mijn man alvast te koken.” Het is net als in 1974: Riny geniet volop van haar leven in Pottenberg.

Een Pottenberg aan verhalen

Pottenberg is een wijk met een rijke geschiedenis. Vol met verhalen van bewoners. We koesteren de geschiedenis, de herinneringen van bewoners en kijken vol nieuwsgierigheid naar de toekomst. Pottenberg is volop in beweging. Samen werken we aan een wijk waar het fijn wonen, werken en leven is. Dat doen we onder het motto ‘Positief Pottenberg’. 

In het burenboek ‘Portretten van Pottenberg’ staan 15 van zo’n verhalen. De verhalen zijn geschreven door tekstschrijver Karin Somers van Begin met A. De foto’s zijn gemaakt door fotograaf Philip Driessen.