Kienen kan nog altijd in Pottenberg
Ze is een echte Maastrichtse, geboren aan de Kleine Gracht. Maar 85 jaar later voelt Annie Boei zich op en top Pottenbergse. Tot op de dag van vandaag is ze nog steeds actief als voorzitter van de Stichting Ouderen Pottenberg (SOP), al zijn de activiteiten wat minder dan de begindagen. Maar gekiend wordt er gelukkig nog altijd.
Hoe heette dat café?
“Mijn ouders hadden een café aan de Kleine Gracht. Toen ik 4 was, is mijn moeder overleden en ging ik bij mijn opa en oma wonen in de Pastoorstraat”, vertelt Annie. “We hebben wel eens proberen te achterhalen hoe dat café toen heette, maar hebben het nog steeds niet kunnen vinden.” Op haar 15e overlijdt haar opa. Ze gaat werken in de spijkerfabriek. “Om precies te zijn op het knopenatelier. Daar heb ik mijn man ontmoet. Na 6 jaar vrijage gingen we trouwen en inwonen bij mijn oma.”
Van binnenstad naar buitenwijk
Annie wordt moeder en haar oma begint te dementeren. De zorgen worden te veel en het kleine huisje wordt te klein. “Dankzij de pastoor – die had kennelijk wat in de melk te brokkelen bij de woningbouwvereniging – kregen we toen een woning in de Amfoorstraat. En mijn oma werd opgenomen. Het ging niet langer, maar dat vond ik destijds heel erg. Ik ben nog elke dag bij haar langsgegaan.” Het was even wennen: een grotere woning en van binnenstad naar buitenwijk. “We hadden veel contact met de buren. Gingen achterom zitten in het grasveld met de kinderen of samen een stukje wandelen. Heel gezellig.”
Pie vaan mich
3 jaar later kunnen ze een paar deuren verder verhuizen. “Die woning was groter.” Haar man is actief in de buurtraad en wordt gevraagd om iets voor ouderen op te zetten. Dat wordt de SOP. “Het was een actieve club. Met biljarten, sjoelen, knutselen en kienen.” Annie staat vierkant achter haar man, maar als hij vraagt haar op te volgen als voorzitter, twijfelt ze. “Ik kan niet zo goed praten als Pie vaan mich, hoor!” Toch probeert ze het. En met succes. Corona, maar ook het vertrek van sommigen naar een verzorgingshuis zorgen voor afnemende bezoekersaantallen. “En vroeger konden we nog voor 50 euro per persoon een tripje organiseren. Dat lukt met de huidige prijzen niet meer.”
Nieuwbouw
De huidige plannen voor het Poortgebouw en de Mammoetflat spreken Annie wel aan. “Misschien wil ik er zelf wel gaan wonen, maar dat ligt een beetje aan de huur en de voorwaarden.” Het is niet de eerste nieuwbouw die ze in de wijk ziet komen. “Ik weet nog dat mijn zoon de vlag mocht hijsen voor de nieuwe basisschool. Dat is later de Romein geworden. Daarvoor was er nog geen school in de wijk, kun je nagaan. Toen konden de kleuters terecht bij de dikke bekker. In de patisserie was een kamertje over waar de kinderen uit de wijk konden spelen.” Haar zoon heeft inmiddels zelf 2 dochters en Annie is overgrootmoeder. Tijden veranderen, maar Pottenberg blijft voor altijd haar thuis.
Een Pottenberg aan verhalen
Pottenberg is een wijk met een rijke geschiedenis. Vol met verhalen van bewoners. We koesteren de geschiedenis, de herinneringen van bewoners en kijken vol nieuwsgierigheid naar de toekomst. Pottenberg is volop in beweging. Samen werken we aan een wijk waar het fijn wonen, werken en leven is. Dat doen we onder het motto ‘Positief Pottenberg’.
In het burenboek ‘Portretten van Pottenberg’ staan 15 van zo’n verhalen. De verhalen zijn geschreven door tekstschrijver Karin Somers van Begin met A. De foto’s zijn gemaakt door fotograaf Philip Driessen.
