Bijna een leven lang in Pottenberg: “Er hangt hier een magische energie”
Vrijheid is belangrijk in het leven van Louis Brouwer. Het is de rode draad in zijn leven, maar het is ook wat hem in Pottenberg hield. “Die levendigheid, het kleinschalige. Ik ben gek op deze buurt.” Hij woont er al sinds 1962 en terwijl zijn familie uitwaait over andere delen van Maastricht, blijft hij trouw aan Pottenberg.
Goeie energie
“Ik heb hier altijd een happy gevoel”, zegt Louis aan een tafeltje in de Buurtbrök. Daar drinkt hij geregeld een kopje koffie, eet een lekkere maaltijd of praat over vroeger met andere Pottenbergers. “Ken je dat? Dat een plek een goeie energie heeft? Pottenberg heeft dat wat mij betreft, het is haast magisch. Dat geeft mij een beschermd gevoel. Als ik naar het centrum fiets, ga ik via een prachtige route. Via de Porseleinstraat, de Bilserbaan, langs het Orleansplein, over het Koningin Emmaplein. Een cadeautje! Alleen de terugweg, die is wat zwaar”, lacht hij.
Kindertijd in Pottenberg
In 1961 kwam Louis - samen met zijn ouders, broers en zussen - uit Indonesië naar Nederland. Ze werden opgevangen in Maastricht en kwamen al gauw in Pottenberg terecht. “Ik was toen 9 jaar oud. We waren dolblij met een woning, ik had zelfs mijn eigen slaapkamer. Dat was uniek in die tijd.” Natuurlijk is Maastricht niet te vergelijken met zijn thuisland, maar hij heeft een heerlijke kindertijd. “Je kon hier goed spelen. Daarzo bij de kerk”, hij wijst naar zijn herinneringen. “En er werd nog volop gebouwd. Op de braakliggende kavels groeide het onkruid welig, daar kon je fantastische hutten bouwen. En een wandeling richting het Albertkanaal vond ik geweldig.”
Lange haren
Het zijn de jaren ’60. De tijd van de damslapers, hippies en flower power. “Maastricht was in die tijd natuurlijk nog maar een dorp. Ik was puber, werd wat rebels en wilde eigenlijk graag naar Amsterdam. Maar - misschien is dat iets Indonesisch - ik wilde rekening houden met mijn ouders.” Zijn enige verzetsdaad is het laten groeien van zijn haar. Iets dat hem nog een weigering tot het schoolgebouw oplevert.
Ons kent ons
Hij ziet Pottenberg uiteraard veranderen door de jaren heen. “Mensen verhuizen, de nieuwe aanwas is soms anders dan de oude bewoners. Je zag de winkels sluiten, er was een flinke leegloop. Met de komst van het nieuwe gebouw, komt hopelijk de levendigheid weer terug.” Maar dat laatste ligt ook aan jezelf, vindt Louis. “Vroeger waren er volop verenigingen, nu moet je er meer zelf op uit. Ik ga geregeld wandelen en maak hier en daar een praatje met buurtbewoners. Dan halen we samen herinneringen op. Ik hou enorm van nostalgie, van weemoed.”
“Oud worden hier is fijn”
Als in 1998 zijn moeder naar een verzorgingshuis gaat, wordt de gezinswoning te groot voor Louis. “Ik wilde verhuizen, maar wel terwijl mijn moeder nog leefde. Anders voelde het als verraad.” Hij kan in een appartement terecht. “Tegenover de bushalte en voor een prima huur. Het was er lekker rustig. Toen ik het aan mijn moeder vertelde was ze direct tevreden.” Pottenberg blijft voor altijd zijn favoriete plek om te wonen. “De kleinschaligheid maakt het zo gezellig. Er is veel groen en weinig hoogbouw. Dat draagt bij aan dat prettige dorpsgevoel. De voorzieningen zijn op loopafstand, daardoor kun je lang zelfstandig blijven. Oud worden hier is fijn.” Louis is en blijft voor altijd een Pottenberger.
Een Pottenberg aan verhalen
Pottenberg is een wijk met een rijke geschiedenis. Vol met verhalen van bewoners. We koesteren de geschiedenis, de herinneringen van bewoners en kijken vol nieuwsgierigheid naar de toekomst. Pottenberg is volop in beweging. Samen werken we aan een wijk waar het fijn wonen, werken en leven is. Dat doen we onder het motto ‘Positief Pottenberg’.
In het burenboek ‘Portretten van Pottenberg’ staan 15 van zo’n verhalen. De verhalen zijn geschreven door tekstschrijver Karin Somers van Begin met A. De foto’s zijn gemaakt door fotograaf Philip Driessen.
