Sixpack

Vivien Beerman heeft 6 keeshonden, hoewel ze ooit bang was voor honden. Ze zijn allemaal familie. Kyoshi is de vader, Izzy is de moeder en Sheila, Nayomi, Saya en Yara zijn hun nakomelingen. Kyoshi is een pomsky, een kruising tussen een husky en een dwergkees. Izzy is een kruising tussen een Japanse spits en een dwergkees. Samen met hun baasje Vivien Beerman (57) uit Blauwdorp zijn ze een opvallende verschijning in de Maastrichtse parken.

“Kleine kinderen willen ze vaak aaien,” zegt Vivien. “Dat komt natuurlijk omdat ze zo lief en pluizig zijn. Toeristen vragen vaak of ze een foto mogen maken. Natuurlijk mag dat!”

Zo lang als ze zich kan herinneren is Vivien gek op honden. Dat zit in haar familie. Haar overgrootmoeder had een witte keeshond, en haar oom had een keeshondenfokkerij. Zelf heeft ze verschillende honden gehad. In 2014 ging haar labrottie dood. Ze had ook nog een Akita inu van 3 jaar, die heel verdrietig werd toen haar kameraadje er niet meer was. Daarom besloot Vivien nog een Akita te kopen via Marktplaats. “Helaas zei de verkoper er niet bij dat deze Akita gevochten had, tot bloedens toe. Als ze bloed hebben geroken zijn ze onbetrouwbaar. Daarom kon het gebeuren dat ik ben aangevallen door mijn hond. Hij beet in mijn knie en toen ik hem probeerde weg te duwen beet hij in mijn arm. Ik gilde zo hard dat mijn zoon wakker werd. Met een schoen heeft hij de hond weg kunnen slaan. Ik had 56 beetwonden. Er waren pezen en spieren kapot. Met een ambulance ben ik naar het ziekenhuis gebracht. Ik ben 4 uur geopereerd en was bang dat mijn arm geamputeerd moest worden. De valse Akita hebben ze laten inslapen, de andere heb ik weg moeten doen. Ik was heel bang en erg getraumatiseerd. Over de lelijke littekens heb ik tatoeages laten zetten, dan hoef ik ze niet meer te zien.”

3 jaar lang had Vivien geen honden, totdat haar dochter vertelde dat ze een keeshond ging uitzoeken. “Een paar maanden later besloot ik ook een keeshondje te nemen. Dat werd de stoere, dappere Izzy. Ze heeft me echt over mijn trauma heen geholpen. Na een tijdje heb ik besloten om haar pups te laten krijgen en is papa Kyoshi erbij gekomen. En nu zijn het er 6. Mijn honden komen niks tekort en krijgen vlees van de biologische slager. Zelf eet ik weinig en ik ga nooit uit.”

Vivien heeft vroeger gewerkt in de horeca, maar dat gaat niet meer door haar slechte rug. “2 wervels zijn versleten, daarom ben in 2007 afgekeurd. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen bij VluchtelingenWerk en bij de Buurtbrök Mariaberg. Ik heb een extra horecadiploma gehaald en cursussen gegeven aan medewerkers, maar toen ging ik weer door mijn rug. De enige oplossing: niet meer werken, spieren versterken en heel veel wandelen.”

Vivien gaat 3 of 4 keer per dag een uur wandelen met haar honden. “Dat is goed voor de honden en voor mij. We lopen in het Jekerdal, op de berg of in het Frontenpark. En soms in de binnenstad. Door de honden voel ik me altijd veilig.”

Vivien groeide op in Rotterdam, maar in 2004 was ze de drukte van de Randstad zat. Ze besloot om via woningruil in Maastricht te gaan wonen met haar kinderen. Ze genoten van alle natuur en gingen zich thuis voelen. “Na al die jaren kan ik het Maastrichts goed begrijpen, maar ik blijf voor veel mensen toch ‘die Hollander’ omdat ik het niet kan spreken.

Het enige wat ik niet begrijp is dat André Rieu zijn concerten afsluit met vuurwerk. Izzy heeft vuurwerkstress sinds er midden in de nacht een granaat afging bij café Chickzz aan de Volksbondweg, bij mij om de hoek. Alle weekenden in juli stond ze om middernacht te trillen en te hijgen met haar staart naar beneden. Het is niet alleen voor haar traumatisch, maar ook voor mensen die hier wonen en uit oorlogsgebieden komen. Maar verder vind ik Maastricht geweldig, en dat terwijl ik geen stadsmens ben.”