19 januari 2024 - Verhaal

Van eerste bewoner naar oudste bewoner van de Majolicastraat

Haar geheugen laat haar soms een klein beetje in de steek, maar dankzij de vele foto’s om haar heen komt Anna Vodegel gemakkelijk bij haar herinneringen. In 1964 ging ze in de Majolicastraat wonen. De huizen waren gloednieuw, de bomen net pas aangeplant. “Ik wil hier nooit meer weg. Dan zullen ze me moeten wegdragen.”

Als meisje een maand op zee

Haar rollende R en prachtige batik pak verklappen bij binnenkomst direct haar Indonesische achtergrond. Als jong meisje werd Anna door haar moeder alvast vooruitgestuurd naar Nederland. “Ik was een jaar of 14 en in die tijd was je dan huwbaar in Indonesië. Dat wilde mijn moeder niet. Ze gunde mij een Nederlandse opvoeding.” Een maand lang zat Anna op de Johan van Oldenbarnevelt op zee. Aan de horizon: Nederland. 

vrouw zit in stoel met een hondje ernaast

Een nieuwe familie

Anna kwam bij een hartelijk gezin terecht in Gelderland. “Ik was minderjarig en zij waren mijn voogden. Er woonden nog 4 andere meisjes. 5 jaar lang heb ik daar een ontzettend fijne tijd gehad. Toen mijn moeder naar Nederland kwam en in Maastricht ging wonen, ben ik naar haar verhuisd.” Ondertussen dartelt er een klein hondje om Anna heen. “Dat is Odesa, uit Oekraïne. Als ik de beelden op tv zie van al die vluchtelingen, moet ik aan vroeger denken. Dan viel het voor ons toch nog reuze mee.” Ze is een echte dierenliefhebber en door de jaren heen heeft ze altijd honden gehad. Vereeuwigd op foto’s en in tekst aan de muur. Herinneringen die vele verhalen losmaken. 

Op de Zündapp

In de jaren 60 ontmoette Anna haar man Harry uit Meerssen. “Het was op een huisfuifje. We draaiden countrymuziek, dansten en babbelden wat. Ik zie hem nog zo zitten op z’n Zündapp. Hij had gelijk een oogje op me.” Even komt de verliefdheid van weleer naar boven. "We waren verloofd en op zoek naar een eigen woning. Toen ik bij Woonpunt op gesprek kwam - dat heette toen nog Beter Wonen - zag de dame aan de andere kant van de tafel het gelijk. Ze zei: ‘Volgens mij kan ik u 2 keer feliciteren’. Ik was in verwachting. En we konden een nieuwbouwwoning krijgen. Dat was goed nieuws.” 

Nieuw en groen

De huizen aan de Majolicastraat waren net klaar. Het groen in de buurt vers aangeplant. “Hiertegenover was destijds een groot, open veld. Alle buurtkinderen speelden er en ik kon ze vanuit de woonkamer goed in de gaten houden.” De hoge bomen onttrekken het veld nu aan het oog. De kinderen zijn inmiddels volwassen, getrouwd en vertrokken. “Ik heb door de jaren heen veel eerste bewoners zien gaan of overlijden. We hadden altijd goed contact en hielpen elkaar. Ik ben ondertussen de oudste in de straat.” Als ze in haar tuintje werkt, komt er altijd wel iemand een praatje maken en aan bezoekjes geen gebrek. 

Kwiek

Haar man is 3 jaar geleden overleden. “We liepen vroeger elke dag even samen naar de Brusselse Poort. Dan ging hij zitten puzzelen en deed ik wat boodschapjes. Dat lukt me nu helaas niet meer, vanwege mijn been.” Verder is Anna nog kwiek en bij de pinken. Haar geheim? “Veel knoflook eten!”, lacht ze. Odesa springt op en loert naar haar tennisballetje. Betekent dit dat er gespeeld gaat worden? “Ik wil echt nooit meer weg uit Pottenberg.” En daar kan Odesa zich prima in vinden. 

Een Pottenberg aan verhalen

Pottenberg is een wijk met een rijke geschiedenis. Vol met verhalen van bewoners. We koesteren de geschiedenis, de herinneringen van bewoners en kijken vol nieuwsgierigheid naar de toekomst. Pottenberg is volop in beweging. Samen werken we aan een wijk waar het fijn wonen, werken en leven is. Dat doen we onder het motto ‘Positief Pottenberg’. 

In het burenboek ‘Portretten van Pottenberg’ staan 15 van zo’n verhalen. De verhalen zijn geschreven door tekstschrijver Karin Somers van Begin met A. De foto’s zijn gemaakt door fotograaf Philip Driessen.