Benieuwd naar het nieuwe Pottenberg
Voor Buurttheater Maastricht schreef Ahmed Jundi een stuk over ‘heimwee’. Syrië was ooit zijn thuis, maar dat is nu Pottenberg. “Heimwee kun je hebben naar een plek, maar ook naar vroeger of naar mensen die er niet meer zijn.
Bestemming Maastricht
Samen met zijn vrouw Nesrin, dochter Vina en zoon Shado woont Ahmed aan de Terra Nigrastraat. De keuze voor Pottenberg was niet bewust, maar Maastricht was dat wel. “Ik wilde graag naar de Toneelacademie hier. Die staat goed aangeschreven.” In zijn geboorteland wilde hij acteur worden. Nu wil hij graag de opleiding tot docent en regisseur volgen. “Als ik mijn examen Nederlands haal, kan ik in september beginnen.”
Jip & Janneke
Ahmed en Nesrin zijn dus flink aan het studeren. Op de boekenplank in hun woonkamer staat tussen de lesboeken Nederlands een dikke bundel van Jip & Janneke. Nederlandser wordt het bijna niet. “Ik vind het prachtige teksten”, lacht Ahmed. “Je ziet daardoor dat Nederlands een rijke taal is.” Bezoekjes aan het Taalcafé in de bibliotheek in Malpertuis zorgen ervoor dat er regelmatig geoefend wordt.
Wat is thuis?
Inmiddels is Ahmed ook actief bij Buurttheater Maastricht. Ten tijde van dit gesprek is hij aan het repeteren voor het stuk ‘Brak’. “Daarbij stellen we bijvoorbeeld de vraag: voel je je ergens thuis?” Zowel voor Ahmed als Nesrin voelt Pottenberg als thuis. Hoewel... “Mijn man woonde eerder in Nederland dan ik, dus bij mij duurt het wel wat langer. Voordat we naar Maastricht kwamen, woonden we in Turkije. Daar voelde ik me de ene dag wel thuis, de andere dag niet. Hier voel ik me echt veilig. Dat helpt wel bij je thuisgevoel.”
Heimwee in Maastricht
Een ander belangrijk thema van het toneelstuk is heimwee. “Het zit in de natuur van de mens om heimwee te hebben”, zegt Ahmed. “Dat kan over van alles gaan. Over een plek waar je hebt gewoond, over mensen die je hebt gekend of een fijne tijd in het verleden.” Nesrin heeft de meeste heimwee naar de straten van Aleppo, van voor de oorlog. “Soms lopen we door de oude binnenstad van Maastricht. Dan kijk ik een straatje in en dat herinnert mij aan thuis.”
De vleugels van een vlinder
Bij Ahmed brengt de geur van pas gemaaid gras hem naar vroeger. “Naar de tijd dat ik als kleine jongen een vlinder achterna zat. Ik speelde ermee, maar brak hierdoor de vleugels. De vlinder was dood.” Hierdoor kwam hij te laat op school en kreeg straf van de leraar. “Zo zie je: alles heeft zo z’n gevolgen. Hoe klein ook.” Deze levensles heeft hij verwerkt in het toneelstuk. “Die gebeurtenis heeft mij geraakt als kind en ik vind het mooi dat ik dit nu kan verwerken in theater.”
Het nieuwe Pottenberg
Het gezin woont graag in Pottenberg. Ahmed: “De mensen in deze wijk zeggen elkaar vriendelijk gedag op straat. Dat vind ik een mooie traditie. In het centrum gebeurt dat minder. Daar leven de mensen meer langs elkaar heen.” Ze hebben gehoord over de sloopplannen van het Poortgebouw en de Mammoetflat. “Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar het nieuwe Pottenberg. Wij kijken momenteel uit op een blinde muur. Die is straks hopelijk weg. Dan hebben we uitzicht op een parkje”, zegt Ahmed. Nesrin vult haar man aan: “En met de komst van seniorenwoningen wordt de overlast van studentenfeestjes en afval hopelijk ook wat minder.”
Een Pottenberg aan verhalen
Pottenberg is een wijk met een rijke geschiedenis. Vol met verhalen van bewoners. We koesteren de geschiedenis, de herinneringen van bewoners en kijken vol nieuwsgierigheid naar de toekomst. Pottenberg is volop in beweging. Samen werken we aan een wijk waar het fijn wonen, werken en leven is. Dat doen we onder het motto ‘Positief Pottenberg’.
In het burenboek ‘Portretten van Pottenberg’ staan 15 van zo’n verhalen. De verhalen zijn geschreven door tekstschrijver Karin Somers van Begin met A. De foto’s zijn gemaakt door fotograaf Philip Driessen.
